Of het geen goed idee was om food bloggers uit te nodigen, vraagt Caroline. Caroline is mijn social media-meisje. Aangezien het leeftijdsverschil tussen mij en mijn klanten almaar groeit (zij worden niet ouder) en ik uit het tijdperk van mond-tot-mond reclame kom heb ik mezelf na ruim 15 jaar ondernemen een meisje kado gedaan dat mijn social media doet. Ik zag social media de laatste jaren als noodzakelijk kwaad, maar moet inmiddels schoorvoetend toegeven dat het nut heeft. Zeker nu het vanwege corona in de horeca pompen of verzuipen is. En dus, vooruit, oké, welkom foodbloggers van @breakfast_inthehague.
Ik heb moeite met reclame vermomd als onafhankelijke mening. Met het kopen van volgers, het likken voor likes. Ik heb er een neusje voor welke zaken dit doen en denk dan meteen, het is daar vast niet pluis. Ook aan ouderwetse wij-van-wc-eend reclame heb ik nooit gedaan. De deal was: ik kook, klant vindt het retelekker, betaalt een schappelijke prijs, komt terug en dan het riedeltje van voor af aan. Vervolgens wordt de zaak steeds drukker, tot ik meestal op het punt kom dat ik fantaseer over mijn pensioen.
Nu is alles anders. Caroline zegt dat het helemaal van deze tijd is om food bloggers uit te nodigen. Om in ruil voor een gratis ontbijtje mee te liften op hun enorme schare volgers. Zij schotelen hen dan een foto en verhaal voor waar je je beeldscherm bij aflikt. Ik sputter tegen. Dit riekt naar omkoping app ik haar verontwaardigd, gelukkig ziet ze mijn wijsvingertje niet waarmee ik een foei-beweging maak. Ik denk aan Elly, mijn iets jongere Griekse medewerker die dan roept, “but we’re dinosaurs Daan!” Nog voordat Caroline me vraagt onder welke steen ik heb gelegen ben ik om.
En wat moet ik ze dan aanbieden vraag ik nog. Alles? Of alleen het eten en dat ze de drankjes wel betalen? Hoewel ik de knieval heb gemaakt voel ik mijn hakken steeds verder in het zand verdwijnen. Caroline rekent me voor wat ik als tegenprestatie mag verwachten bij welk aanbod. Ze ratelt door over 2 a 3 keer een post in de feed (geen idee wat dat is) en iets in de story (weet ik wel). Vervolgens dan nog daar bovenop: een andere food blogger heeft ook een echte blog! Dat is nóg meer waard. Ik vraag me af of ik die soms een stuk meubilair moet meegeven.
Afijn, de food bloggers kwamen. Ik zou ze wel even vertellen dat ze niet moesten verwachten dat ik paarse bowls maakte met instagrammable rijtjes fruit. Amehoela. Dat het heiligschennis was als ze het eten koud lieten worden omdat ze het van alle kanten moesten fotograferen.
Waren het twee blozende meisjes-van-nu die het liefst heel de menukaart wilden bestellen omdat ze niet konden kiezen. Driftig knikten toen ik uitlegde dat mijn eten vooral lekker, gezond, voed- en duurzaam is en niet per sé fotogeniek. Geen commerciële handjeklap, nee: ze vroegen ze me echt geïnteresseerd het schort van het lijf over de gerechten en de bereidingen. Zul je net zien. Alle borden schoon op. Kijk, dan heb je me.
Lees hun feed, post, story ofzoiets op @breakfast_inthehague en lik je schermpje tot ‘ie smelt. Kruip ik terug onder mijn steen.
“lik je schermpje tot ‘ie smelt. Kruip ik terug onder mijn steen.” Moet je wat mee doen, met dat schrijftalent. Hilarisch! En de hoogste tijd dat we vanuit het Zeehelden naar Scheveningen fietsen om te komen ontbijten!